1ـ معنای لغوی:
عفاف از ریشه “عفّت” است و راغب اصفهانی در مفردات خود، عفّت را معنی میکند: عفّت، پدید آمدن حالتی برای نفس است که به وسیله آن از فزون خواهی شهوت جلوگیری شود. پایه عفاف، خویشتنداری است و ردّپایی از جنسیّت یا اختصاص به جنس خاص (زن) در معنی لغوی عفاف، وجود ندارد.
معنای اصلاحی:
در تفکّر اسلامی، عفاف، گونهای منش است همراه با کُنِش رفتاری و گفتاری.
عفاف در قرآن:
در قرآن چهار بار از ریشه عفاف، استفاده شده است:
۱ـ سوره بقره ـ ۲۷۳: کنش بزرگ منشانه، عفاف است.
۲ـ سوره نساء ـ ۶: خویشتنداری از دست یازی به اموال یتیمان عفاف است.
۳ـ سوره نور ـ ۳۲: در این آیه خویشتنداری (استعفاف) را به رام کردن قوّه جنسی اطلاق فرموده است.
۴ـ سوره نور ـ ۶۰: فروگذاردن جامه به معنای عفاف تلقی می شود.
عفاف از منظر تفکّر اسلامی، هم رویه درونی دارد که حالتی نفسانی جهت کنترل و جهتدهی به شهوت (کشش و اشتیاق) است و هم رویهای بیرونی که نشانههایش در رفتار و گفتار هویدا می‌شود تا حالت درون را به نمایش گذارد. در روایات اسلامی نیز “عفاف” به معنی “خویشتنداری” است که در کردار و گفتار آشکار باشد.
نظرات شما عزیزان:
پاسخ:سلام ممنون از نظرت شما هم موفق باشی
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: